"Komiser,

- Yaptık, dedi, seni şehir meclisine üye yaptık. Hadi kardeşim, in aşağı da arkadaşlarını bekletme!..

- İnmem! Belediye başkanı yapın ineyim! 

İhtiyar,

- Gördünüz mü, dedi, vaktiyle gerekti. Şimdi hiç inmez. 

Ter içinde kalan itfaiye komutanı,

- Yani belediye başkanı yapsak ne olur, dedi, yapalım. Sonra iki elini ağzına boru yapıp yukarı seslendi: İn kardeşim!.. Seni belediye başkanı yaptık, in de görevine başla!

Deli göbek atarak,

- İnmem, dedi, bir deliyi belediye başkanı yapanların arasında benim ne işim var? İnmem!

- Peki, ne istiyorsun?

Bakan yaparsanız inerim!"

 "Gazeteci yeni tımarhane müdürüne soruyordu:

- Siz daha dün, delileri kaçırmamak için çalışanlar arasında değil miydiniz?

Müdür bu soruya,

- Evet, diye karşılık veriyordu.

- İçeri kapatılanların akıllı olduklarını bilmiyor musunuz?

- Biliyorum.

- Sizi buraya kim müdür yaptı?

- Deliler.

- Öyleyse, nasıl oluyor da, kendiniz de akıllı olduğunuz halde içerdeki akıllı arkadaşlarınızı dışarı bırakmıyorsunuz?

Müdür bu soruya çok kısa ve kesin şu cevabı vermişti:

- Arkadaş, vazife vazifedir. İşte o kadar."

"Ramazan cebinden bisürü resim çıkarır, karıştırır.

- Bu benim oğlanın resmi... Bu askerlik hatırası. Bu kimdi Mahmut?

- O mu? Şey olacak... Eroin kaçakçısı Duman Ali... Bu da otel faresi Suphi... Resimler birbirine karışmış. Bul şu Fil`i be Ramazan!

Mahmut`la Ramazan resimleri karıştırırlar, Fil Hamdi`nin resmini ararlar.

- Çabuk ol Mahmut... Herif salebi içti, kaçacak... Bak, nasıl bakıyor etrafına!

- Buldum, şu resim olacak. Tamam, ta kendisi! 

Şüphelendikleri adamın yanına giderler.

- Hemşerim, şöyle dursana...

Bir resme, bir de adamın yüzüne bakarlar.

- Bir de yan dur bakayım.

- A-ah, benzemiyor be Ramazan.

- Bikez de komiser bey görsün Mahmut. Belki o benzetir.

- Hemşerim, haydi yürü... Karakola kadar gideceksin."

"Gülay,

- Neler söylüyorsun ağabey, dedi, babamın polisle ne işi olurmuş?

Mehpare Hanım,

- Şimdi yüreğime inecek, dedi. Öyle bir adam ne yapar da polis tutarmış?

Metin korkulu bir sesle, teker teker:

- Gazeteler aylardanberi bir Toros Canavarı`ndan söz ediyorlar ya...

- Eeee?..

- Evet?..

- İşte o Toros Canavarı babammış... Polis öyle söyledi. Yakalamışlar babamı. Babam Toros Canavarı`ymış...

Mehpare Hanımdan, `Ayy...` diye bir ses duyuldu. Kadın yere yığıldı. Ve bu sırada tavandaki delikten üçünün de üstüne bir kova su döküldü."

“Ama yedi yaşındaki oğlu Cengiz,

– Anne be!.. dedi, babamdı vallahi. Babam bugün dükkâna gitmedi ki... Bilâl Amcanın kahvesindeydi...

Çocuk lafını tamamlayamadan bir çığlık koptu. Esma, Cengiz’in kaba etine bir çimdik basmış,

– Yumurcak... Sus... diye haykırmıştı.

Kocasının kocaman Karadenizli burnunu duvarın köşesinden o da görmüştü. Ama konu komşunun yanında iki paralık olmak istemiyordu. Başını pencereden içeri çekip,

– Etinden et koparılmış gibi bağırma domuz, şimdi alırım ayağımın altına!.. diye çocuğa bağırdı.

‘Şimdi ayağının altına almak’ sık sık kocasının kullandığı, Esma’nın da ondan öğrendiği laftı.

Kadınlar başlarını pencerelerden içeri çektiler. Artık dedikodu dört duvar arasında kahve değirmeninin sesine, kundaktaki çocukların viyaklamasına karışıyordu."

"Saray koruyucuları deh demişler, çüş demişler, eşeği bitürlü atlatamayınca padişaha varıp,

- Eşek kulunuz gelmiş, huzura çıkmak ister! demişler. 

Eşeği kabul buyuran padişah,

- Ne dilersin ey eşek kulum?.. deyince, eşek de dilediğini bildirmiş. 

Padişah, canı burnuna gelip kükremiş:

- İnek eti ile, derisi ile, gübresiyle bu memlekete, bu millete hizmet etti. Katır dersen savaşta, barışta yük taşıdı, bu vatana hizmet etti. A eşek ya sen ne iş gördün ki bir de kalkmış eşekliğine bakmadan nişan istersin?.. Utanmadan bir de karşıma gelmişsin. Söyle, ne halt ettin?

O zaman eşek keyfinden sırıtarak,

- Aman padişahım efendim, demiş, size en büyük hizmeti eşek kullarınız yapmıştır. Eğer benim gibi binlerce eşek kulunuz olmasaydı, hiçbir taht üzerinde oturabilir, saltanat sürebilir miydin? Dua et biz eşek kullarına. Bizim gibi eşekler sayesinde sen de böyle saltanat sürüyorsun."

"Eski kuşaktan eşek,

- Aman Tanrım, yoksa bu gelen gerçekten kurt mu?.. Hayır, olamaz. Olmamalıdır. Ah... Yok, yok, kurt değil... diye inlemeye başlamış.

Kurtla aralarında elli adım kalınca o yine avunuyormuş:

- Şu karşımda gördüğüm yaratık kurt değildir inşallah... Canım, ne diye kurt olsun... Belki devedir, belki fildir, belki de başka bişey, belki de hiçbişeydir. Ben de herşeyi kurt görmeye başladım.

Kurt sırıtarak yaklaşmış, yaklaşmış. Aralarında ancak bikaç adım kalınca yaşlı eşek,

- Biliyorum, bu gelen kurt değil, evet kurt değil, ama ben şuradan azıcık uzaklaşsam kötü olmaz... demiş."

"Bekçi,

- Müjde! diyerek sevinçle komiserin odasına girdi. 

Bekçi biyandan da iki yarı çıplak adamı iteliyordu.

- Allaha şükür, ikiyüz lira cepte sayılır. 

Komiser,

- Ne ikiyüz lirası? dedi.

- Komiserim, sayenizde iki deli de ben yakaladım, hem de bitürlü bulunamayan çıplak delileri...

- Bunlar çıplak değil ki...

- Eh çıplak sayılır... Yoksa içeri alıp daha soysam mı? Bunları nezarete koyup, gidip öbürlerini de yakalayacağım. Dışarısı, nah böyle, vıcır vıcır deli kaynıyor."

"- Gürültüde yazarım da, yalnız yanı başımda birisi konuşursa yazamıyorum.

- Canım efendim, gürültü olmasa daha iyi değil mi? Ne hakları var sizi rahatsız etmeye, yavaş da konuşabilirler. İşte Danimarka`da, İsveç`te, Hollanda`da katiyen böyle bişey olmaz. Onun için de adamlar ilerliyorlar. Çünkü onlarda insanın insana saygısı vardır.

Bu saygı üstüne türlü örnekler de göstererek konuştu da konuştu. Terbiyesizlikti ama ne yapayım, o anlatırken başımı kâğıtlara eğip yazmaya başladım; yazmıyordum, yazarmış gibi yapıyordum.

- Hiç boşuna uğraşmayın, yazamazsınız, sinirleriniz bozulur, dedi; Avrupa başka... Avrupalı insan demek, insanın insana saygı duyması demek. Bizde nerdeee... Biz işte bunun için adam olamayız beyim, biz adam olamayız!"

"Bilindiği üzere her ülkede azçok birbirine benzer yiğitlik ölçekleri vardır. Kimi ülkede örneğin pazu gücü yiğitliğin göstergesidir. Sağlam yapılı insanlar yiğit sayılır. Kimi ülkede yiğitlik boyla bosla, pazu gücüyle değil, yüreklilikle ölçülür; gözünü budaktan sakınmayanlar yiğit sayılır. Kimi ülkede sözünü sakınmayanlar, eğriye eğri doğruya doğru konuşanlar yiğittirler. Kimi ülkede...

Ülkelerden birinde yiğitliğin ölçüsü taşaktı. Yiğitlik orda taşakla ölçülürdü. Böyle olunca o ülkede kadınlardan yiğit çıkmaz sanılırsa da, arada yiğit, hatta çok yiğit kadınlar da çıkar, böylelerinin taşakları olmasa bile, bunlara simgesel olarak `taşaklı kadın` denilir, bunlardan kimileri de `Amma taşaklı kadın!` diye övülürdü.

Erkeklerden yiğit olanlara `taşaklı adam` denilirdi ve adamların yiğitlikleri taşaklarının ağırlığına ve büyüklüğüne göre ölçülürdü. En üstün yiğitlik gösterenlere `taşağı altı okka` denilirdi. O ülkede taşağı altı okka olmak, başka ülkelerdeki `halk kahramanı` yada `devlet sanatçısı` yada `ulusal kahraman` olmak gibi bişeydi."

“Önümüzden bir taksi geçerken cebinden düdüğü çıkarıp fıır fııır öttürdü. Düdüğü öttürmesine, hızla giden taksi döndü geldi, önümüzde durdu. Biz taksiye bindik. İşin şaşılacak yanı, boş arabaya başkaları saldırmadı. Arabada,

– Ulan Musa, yoksa sen trafik müdürü mü oldun? dedim. 

Parmağını dudağına götürüp ‘sus’ işareti yaptı. Nişantaşı’nda taksiden indik. Musa cüzdana davrandı. 

Şoför,

– Ayağını öpeyim abi, para istemez kurban olayım... dedi, para almadı.

– Şoför tanıdık mı? dedim.

– Yoo... dedi.

– Ulan Musa, yoksa sen polis müdürü mü oldun?”

"Bundan yedi sekiz ay kadar önce eve gelen bir arkadaşım,

– Neden gözlük kullanmıyorsun? diye sordu.

– Neden kullanayım?

– İnsan bu yaşa geldi mi gözlüksüz olmaz. Şimdi gözlük kullanmazsan ilerde büsbütün gözlerin bozulur, hiç görmezsin.

Arkadaş gitti, benim gözlerimde de bir bulanıklık başladı. Ne uzağı, ne yakını görebiliyorum. Ayrıca bir de gizli özentimi söyleyeyim. Hayatta gizli gizli iki şey istemişimdir. Biri, saçlarımın dökülüp alnımın açılmasını, biri de gözlük takmayı. Bu ikisi insanı aydın kişi gösterir. Kasap çırağını al, saçı dökülüp alnı açılsın, bir de gözlük taksın, üniversiteye doçent yap gitsin."

"Günümüzde adını şaire çıkarmış olanların çoğu, şiire saygıları olmadığından şiir yazdıkları sanısını sürdürüyorlar. Şiirin büyük sanat olduğuna inanırım; çünkü biçokları, şair olamadıkları için ünlü ve büyük yazar olmak zorunda kalmışlardır. Bu sözleri kendim için söylemiyorum, çünkü ben, ne denli kötü şiir yazılabileceğini göstererek şiirde büyük başarı kazandım."

"Namus gazı yarım litrelik, bir litrelik, iki litrelik şişelerde, beş litrelik binliklerde ve onbeş litrelik damacanalarda, yani norm üzerine beş boy kap içinde standardize edilmişti.

Dediğimiz gibi, çok duyarlı ve korunması pek zor olduğundan, birazcık ışık alıp Namus`larının rengi attığı için üzüntülerinden intihar edenler çok oluyordu. Gazetelerde sık sık, `Sahip olduğu iki damacana Namus`unun ışık alarak rengi attığı için bir tüccar intihar etti` gibi haberler çıkmaktaydı. Namus yüzünden cinayetler de oluyordu: `Şişenin tıpasını açık bırakarak Namus`unu uçurduğu için bir adam karısını öldürdü.`

`Tıpasındaki aralıktan şişede sızma sonucu havaya değinerek Namus`u yanan bir genç kız, babasından korkarak, on gün önce ayrıldığı evine bir daha dönmemiştir.`

Gazetelerde şu türlü ilanlar da sık sık görülüyordu:

`Sevgili eşim, yirmibir dereceden yüksek ısıya bıraktığı ikibinlik Namus`umuzu bozmuş olduğu için kendisine darılacağım korkusuyla mutlu yuvamızı ve iki yavrumuzu bırakarak gitmiştir. Sevgili eşim! Yavrularım, `Anne, anne!` diye ağlıyorlar. Seni, ben affettim, Tanrı da affetsin! Dön gel mutlu yuvamıza. Elbirliğiyle çalışarak, bozulan Namus`umuzdan daha çoğunu kazanırız."

“– Maksat yemek değil, muhabbet...

– Elbetteee... Ciğerden almıyorsunuz...

– Bendeniz dolmaya bayılırım da... Güzel de yapmışlar.

– Burası ne fabrikası beyefendi?

– Vallahi iyice bilemiyorum ama, galiba makinelere filan bakılırsa, bir makine fabrikası olacak.

– Maşallah çok büyük bir fabrika...

– Efendim, ne de olsa medeniyet ilerliyor tabii... Tavsiye ederim, uskumru dolmaları pek güzel...”

 "Gonuşmuyo. Çatlayacağım. Oyun yapıyım, hani gonuşur didim. Biyandan gülüyom, biyandan onu gıdıhlıyom:

– Gıdı gıdı... Gıdıgıdıgıdı!..

Daş olmuş, put kesilmiş namıssız. Yahu, arkadaş, odanın içinde çırpınıp duruyom.

– Gız, goynün bi ormanın guşlarına gafes olmuş gibi cır cır öten sen değel miydin? Bicik yiğitim deyi, boynuma dolanan sen değel miydin? Gız gonuş...

Gonuşmuyo kardaşım. Ahlım oynayacak.

– Gız Asiye... Gıdıgıdı!.."

"- Biz bir yazı yazdık mı, adamın işini bitiririz. Tekel, sus payı olarak bana bir sandık içki hediye etti. Ben böyle hediyelerle susacaklardan değilim. Yarın daha ağır bir yazı yazayım da görsünler.

Arkadaşımızın ağır yazısı, rakı şişelerindeki mantarların sıkılığından, zor çıkarılmasından şikâyetti.

Evdekilere bir zaman şişindikten sonra,

-  Açın bakalım şu sandığı! demiş.

Heyecanla sandık açılmış. İçinden tohuma kaçmış kırk hıyar çıkmış."

"Kurttan korkusu olmayan Ölmüş Eşek`in Tahtalıköy`den yeryüzündeki arkadaşı Eşekarısı`na yazdığı mektuplar.

Sevgili Eşekarısı,

Mektubumu alınca şaşıracaksın. Biz onu çoktan nalları dikti biliyorduk, yine hangi ahırdan çıktı diye afallayacaksın. Hiç şaşma, Tahtalıköy`deyim. Sana bu mektubumu Tahtalıköy`den yazıyorum. Bir zamanlar yeryüzünde yaşamış bütün büyükler, ünlüler, ileri gelenler, hepsi burda. Ben de onların arasındayım. Sen şimdi, `Vah vah, sağlığında değerini bilememişiz!` diyerek ne denli dizini dövsen yeridir. Neden, `Kör ölür, badem gözlü olur!` denildiğini, o kör olası dünyada değeri anlaşılmamış olanların son umudu Tahtalıköy`e gelince çok iyi anladım. Gözlerim burnumun ucunu bile göremezken, ölümümden sonra, `Sürmeli gözlüydü`, `Bakışları üzünç doluydu` diye benim için övgüler düzüldüğünü duydum."

 "Oynadığı takımın renklerine çok bağlı olan Altan bugüne kadar ancak altı takıma transfer olabilmiştir.

Genellikle futbolcularımızın bir kötü alışkanlığı olan kumara hiç düşkünlüğü yoktur. Yalnız takımıyla kampa girdiği zamanlarda boş zamanlarını değerlendirmek için barbut oynamakta, zar atmakta ve poker oynamaktadır. Diğer zamanlarda vidosu onbeş-yirmibeş liradan tavla oynayarak kendini tatmin etmektedir.

Her ne kadar içkiyle arası hoşsa da, hiçbir maçına sarhoş olarak çıkmamış, son derecede disiplinli bir futbolcudur. Hatta bir kampta, takımının kaptanı olarak, arkadaşlarına örnek olmak istediğinden alenen içki içmeyi disipline aykırı bularak gizli gizli helaya kapanarak limon kolonyası içmiştir."

"- Peki ne yemiştin zararlı?

- Vallahi anlayamadım ki birader... Zararlı bişey de yemedim. Evde hindi dolması yapmışlardı, ağzına layık, pek de nefis olmuş. Dayanamadım, üç tabak yedim...

-  Afiyet olsun...

-  Acaba hindi dolmasından mı hastalandım?

-  Hadi canım... Hiç üç tabak hindi dolmasıyla kurdeşen olunur muymuş? Öyle olsa benim yıllardanberi durmadan kaşınmam gerek. Bütün bir hindi dolmasını yiyorum da, ne kaşınıyorum, ne bişey..."

“– Hükümet idare edemiyor dii mi efendim?

İşin ucu hükümete dayanınca, ben bu sefer ‘evet’ bile demedim. Hadi havayı anladık, suyu da anladık... Peki hükümet ne oluyor? Ben sesimi çıkarmadım ama, adam boş böğrüme bir dirsek atıp,

– Öyle dii mi? diye bağırınca,

– Evet... dedim.

Demesem, bir dirsek daha atacak. 

– Herşey günden güne pahalılanıyor. Bu milletin hali n’olacak?

‘Hayır, pahalılanmıyor. Herşey günden güne ucuzluyor,’ demek de var ama, o zaman da adamla çene çalmak gerekir. Adamı başımdan savmak için,

– Evet... dedim.

– Sonumuz felaket...

Gittikçe işi azıtıyor.”

"- Başmemur çantayı karakola götürdü.

Karakol iskele alanında. Ok gibi fırladım. Yüreğim kuş olup ağzımdan fırlayacak.

Merdivenleri ikişer üçer atlayıp ilk kapıyı açtım,

- Çanta!.. diye bağırdım.

Bir çocuğa aşı yapan doktor,

- Ne çantası? dedi.

- Benim çantam.

- Ne olmuş?

- Kayboldu.

- Ne zaman?

- Sorguyu bırak bayım, çanta nerde?

- Yukarıya bakın. Burası belediye hekimliği...

Bikaç kapı daha açtıktan sonra karakolu bulabildim. İlk girdiğim odada dört polis vardı.

- Çantaa! diye bağırdım.

- Ne çantası?

- Başmemur bulmuş, buraya getirmiş.

- Başkomiserin odasına bakın. Yandaki oda.

Ben yandaki odanın kapısını öyle bir hızla açtım ki, içerdekilerin iki ellerini havaya kaldırıp teslim olmaları gerekirdi."

"Meret dağ gibi yatıyor. İki fincan benzin dedilerdi. Gaz tenekesiyle mazotu, yağı dayadılar. Oğlan çıktı üstüne. Hep bindik... Traktör tırısa kalktı. Maşallahı var. Üstüne bir eski babuç, bir baş sarmısak, bir mavi gözboncuğu, bir de maşallah astık, deh dedik... Akşamüzeri köye varınca dört döndük köyü, keyfine diyecek yok.

Bizden gören Donatım Kurumuna seğirtti. Gatırcının Yusuf var ya, köyün alt yanında on dönüm kıraç tarlası var, o bile borç harç edip gitti bir traktör aldı.

Akşam oldu mu, köy yolunda ver ediyorlar traktörleri. Bizim oğlanın şüförlüğüne laf yok. Vurup geçiyor. Memiş`in Hüsiin`in traktörüne bir gıç vurdu, vallaha bir vuruşta herifin traktörünü ıskartaya çıkardı. Goca meret, tosbağa gibi sırtüstü devrildi biyana."

Vurduğumu yere seriyorum. Kel Nuri`yi bırakıp İbibik Haydar`a varırken belime bir sopa indi ki, hıh deyip yere yıkıldım. Ama sopayı indireni de kolundan tuttum. Ulan, bu bizim partiden Nuri Ağa değil mi? "Ulan Nuri Ağa, sen bizim partiden değil misin?" "Aman sus arkadaş. Partiye candan bağlıyım. Karanlıkta şaşırmışım," dedi. "Bunun şaşırmışı var mı alçak, beni sakat ettin!" diyerek, Yaradana sığınıp bunun kafasından aşağı filsinirini geçirdim. De ki Nuri Ağa ikiye biçildi.

 “Esnaf giyimli bir adam,

– Bu seferki sıkıyönetim gevşek, gevşek... dedi.

Beni tutuklamadılar diye üzülmüş görünüyordu.

Bir kadın,

– Sıkıyönetim ilan edileli dün bir, bugün iki, dedi, daha belli olmaz ki, belki de tutuklarlar...

Ordan uzaklaşırken, demin, `Daha belli olmaz...` diyen kadına, bir adamın,

– Ama eskiden sıkıyönetimin ilk gününde onu tutuklarlardı... dediğini duydum.

Sanki sıkıyönetimin geleneği bozulmuş, bir ulusal alışkanlık değişmiş gibi tedirginlik içindeydiler.”

“– İmdat... Can kurtaran yok muuu... Namus düşmanı canavar bana saldırıyoooor... Kurtarın beni, imdaaat!.. diye bağırmaya başladı.

Öyle bir cırlak ses ki, kuzey kutbundan bağırsa güney kutbundan duyulur. Öyle de oldu. Ya onun sesini duydular yada asansörün çıkmadığını görünce yarı yolda bozulduğunu anladılar. Asansör büyük bir hızla aşağı doğru inmeye başladı. Buna inmek değil, düşmek demek daha doğru olur.

– Eyvah!.. diye iki eliyle boynuma sarıldı. 

Asansörün dibi yere vurduğu zaman biz onunla kucak kucağa oturuyorduk. Ayağa fırladım. Biz şimdi toprağın 4-5 metre derinliğindeydik.”

“... `Enbaş`ın baskısı arttıkça artmış. Bu baskı karşısında bunalmışlar. Aralarından bir bilge çıkıp şöyle demiş:

– Tarihimizi inceleyelim. Atalarımızın zamanındaki Enbaş`lar buyruklarını sertleştirip baskılarını artırdıkça, atalarımız bu haksızlığa karşı ne yapıyorlarsa biz de öyle yapalım.

Bilgenin öğüdünü çok uygun bulmuşlar. Tarihlerini incelemişler. Bir de bakmışlar, Enbaş`lar buyruklarını sertleştirip yumruklarını vurdukça, baskıyı artırdıkça, ataları da suratlarını asarlar, somurturlarmış.

`Enbaş`ların artık dayanılmaz, çekilmez olan baskısına karşı kendi tarihlerinden ders aldıkları için önce sevinmişler. `Bize surat asıp somurtmaktan başka yol, yöntem yok!` deyip hep birden surat asmaya başlamışlar.”

"İhtilal komitesinden Miralay Şehabülcenab, 

- Merkez Bankasını zaptetmeyelim, deyince Ferik Ebülfeddal, 

- Niçin? diye sordu. 

Miralay Şehabülcenab da, 

- İşe yaramayan dairelerin zaptı ile boşuna kuvvet harcamayalım, dedi. 

Bu teklif kabul edilince, işe yaramayan dairelerden Maliye Nezareti, Belediye, Nüfus ve İstatistik Umum Müdürlüklerinin zaptından vazgeçildi."

 “Nahiye Müdürü büyük bir kâğıt tomarı çıkardı.

...

– Dinle, dedi, bak bu kâğıtlarda ne yazıyor: Mısır tarlalarının ve mısır mahsulünün en büyük düşmanı domuzmuş! Mısır da memleketin en büyük gelir kaynağıymış!.. Köylünün fazla mısır mahsulü alması için... Anlıyor musun? Yani sizin iyiliğiniz için, domuzların öldürülmesi gerekliymiş!.. Siz, Türkçe bilmez misiniz? Domuzlar öldürülecek!..

– Anladım Bey, dedim, elbette domuzun öldürülmesi gerek. Sen domuzu göster, biz de öldürelim. Ama biz mısır ekmeyiz... Babalarımızın babaları da ekmezlerdi. Babalarımızın babalarının babaları da ekmezlermiş!..

– Ekin efendim, dedi, tembel tembel oturacağınıza mısır ekin! Mısırlara domuz gelsin, siz de domuzları vurun. Devletin emri de yerine gelsin!.

– Başüstüne, ekmesine biz ekeriz, ama Bey, bitmez ki... Bizim topraklarda mısır bitmez. Malum a, altı ay, bazı da sekiz ay kış olur, kar kalkmaz!

– Herşeye bir bahane buluyorsunuz! diye, bağırdı. Amerikan köylüsü kutuplarda buzun üstünde karanfil yetiştiriyor. Bir öğrenmişsiniz, olmaz...”

"Kafakan Bey’in ve arkadaşlarının hırsız olduklarını gazeteler de yazdılar. Buna kimse aldırış etmedi. 

Halk,

– Hiçbir işe yaramayan bir adam hırsız değil diye başbakan olacağına, iş yapsın da varsın hırsız olsun... diyordu.

Haklıydılar, çünkü Yaşasın Memleket Partisi de iktidardayken az hırsızlık yapmamıştı."

 “Karım,

– Ne diye bir de Amerikalıları davet edersin? diye tutturdu. 

Ben de yaptığım işi beğenmediğimden,

– Allah Allah, diye bağırdım, yahu durup dururken mi çağırdım? Onlar beni yemeğe çağırdılar, sonra giderken, bir akşam da biz size geliriz dediler. Ne demeliydim? ‘Olmaz, bizim evde güzel eşya yok, biz utanırız,’ mı diyecektim? Hem bu Amerikalılar allasen, bana mı geliyorlar, eşyalara mı? Yahu, ben en lüks eşya alıp bu eve yığsam, herifler onun daniskasını görmüşlerdir. Evlerinde herbişey var.

Kaynanam,

– Peki ne görmeye geliyorlar? dedi.

– Onlar beni görmeye geliyorlar be... Beni...

– Ayol seni görüp de ne yapsınlar, görülecek biyerin olsa...”

“... Dolar getir dolar, sterlin getir sterlin, ruble getir ruble basayım ki hiçkimse kalpını aslından ayırt edemez. Ayırt etmek ne demek, bilirkişinin en feriştahına, uzmanının en şahına götür göster, paranın aslına sahte der de, benim yaptığım kalp paraya sahte diyemez. Kâğıt paranın da, maden paranın da sahtesini yaparım. Övünmek gibi olmasın, değil bu memlekette, sanmam ki dünyada da üstüme bir kalpazan olsun...”

“Bu yazılarda hiçbir yazı tekniği, yazış ustalığı gütmedim. Yani bu anlatılarda hiçbir kurgu, hiçbir uydurma yok. Yaşayıp gördüğüm yada yaşayanlardan, görenlerden dinlediğim hayvanlara değgin gerçek olayları süsleyip püslemeden, kendimden hiçbişey katmadan olduğu gibi yazdım.

Hiç kuşkusuz bunları, okuyanlar kendilerine yararlı dersler çıkarsınlar diye yazdım. Ben de bu olayları yaşadığım yada yaşayanlardan dinlediğim zaman, onlardan kendime dersler çıkarmıştım. Ama bu kitapta anlattığım her olaydan sonra, ondan ille de ancak şöyle bir ders çıkarılmalıdır, demek istemiyorum. Yaşadığımız her olaydan hepimiz kendimize göre ayrı ayrı dersler çıkarabiliriz. Bu dersler, birbirlerinin karşıtı bile olabilir.

Ders mers almayı hiç düşünmeden okuyalım şimdi hayvancıklara değgin şu olayları. İçlerinde, belleğinize yerleşenler, unutamadıklarınız olursa, işte onlardan, nasıl olsa, kendinize dersler çıkarmışsınız demektir.

(.....)

Hayvanları her seven kişi ille insanları da sevmez, ama insanları seven her kişi, hayvanları, doğayı kesinlikle sever.”

“Bigün bir sinir hastalıkları uzmanına bir hasta gelir.

– Doktor, der, hastayım, hayattan zevk alamıyorum. Açlar aklıma geliyor, yemek yiyemiyorum. Çıplaklar hatırıma geliyor, onlarla birlikte üşüyorum. Her cinayette kendimi suçlu buluyorum. Her katil bıçağının kabzasını sanki benim ellerim tutmuştur. Her atılan kurşun benim kalbime saplanıyor. Bütün bu toplumun suçları benim omuzlarıma yüklenmiş. Artık gülmesini unuttum.

Doktor hastasını omuzundan tutar, pencerenin önüne getirir, perdeyi aralar, parmağıyla karşı duvardaki afişi gösterir. Bu afişte bir sirk palyaçosunun reklamı vardır.

– Azizim, der, şu palyaçoyu görüyor musun? Tavsiye ederim, her gece bu palyaçonun gösterilerine git. Bütün kederini, elemini, derdini unutursun. Gülmeyi, kahkahayı öğrenirsin. Hayattan yeni baştan zevk almaya başlarsın.

Hasta, başını eğer,

– Doktor, der, işte o palyaço benim!

Sekiz yıllık yazarlık hayatım, bu palyaçonun hayatına benzer.

Sevgili okurlarım! İşte o kavgadan GERİYE KALAN gözyaşlarından süzdüğüm şu bir avuç kahkahadır.”

"Niyazi bu adama,

- Bendeniz de bir miktar sosyalistimdir, dedi, ama buyurduğunuz gibi sosyalizmin de hududu var... Bir insan yüzde yirmi, yüzde otuz, hatta yüzde kırk sosyalist olabilir... Ama herşeyin fazlası haram...

Daha önce gittiklerimize de uğruyorduk. Onlar da gittikçe sosyalist oluyorlar ve sosyalist oldukça da bize verdikleri para azalıyordu. Son gittiğimiz büyük işadamı,

- Ben yüzde altmış sosyalistimdir... dediği gün, Niyazi kahvede bize,

- Arkadaşlar, artık bu iş tamam, bu herifler yüzde altmış sosyalist oldu mu, olmadı mı... Bize iş yok... dedi."

 "Ben de sevgililerime öyküler anlatmaya başladım. Öyle çok sevgilime öyle çok öykü anlattım ki... Çocuklarıma anlattığım masalları uydurduğum gibi, sevgililerime anlattığım öyküleri de uyduruyorum. Ama öyle uyduruyorum ki, çocuklarımın uyduruk masallarıma inandıkları gibi, sevgililerim de uydurduğum öykülere inanıyorlar. Bunda şaşacak hiçbişey yok sevgili Ç.... Çünkü, uydurduğum öykülere kendim de inanıyorum.

Uydurduğum öykülerime sevgililerimin inanmasından, onlara benim bile inanmamdan çok daha şaşılası olan, bu kitapta derlediğim öyküleri okuyan yada dinleyenlerin de onlara gerçek diye inanmış olmalarıdır. Sen, ben, biz, hepimiz, bu uydurulmuş öykülere inanıyorsak, öyleyse onlar gerçektir, hem de nesnel gerçek..."

“Bütün yaşamımda kalem kavgasına ilk atılan, kavgayı çıkaran ben olmadım. Hiçbir kalem kavgasına da isteyerek girmedim, hep itilmişimdir. Bu kez de öyle oldu. Ama saldırılmışsam, ama üstüme üstüme gelinmişse, kavgadan kaçamam. Kalem kavgasında ille de yengin gelmeyi düşünmem. Yanılgım gösterilmişse teşekkür ederek özür dilemenin kavga etmekten daha büyük yiğitlik olduğunu bilirim.

‘Büyük Grev’ adlı masal-öyküm dolayısıyla yapılan saldırılara yanıtlarım, takım tutan saldırganlar için değildir. Çünkü onlar, kendilerine her ne anlatılırsa anlatılsın, önceden neyi ve nasıl anlamak istiyorlarsa ancak onu anlayacaklardır. Önyargılıdırlar. Bu yanıtlarımı, bu sevimsiz kalem kavgasında önyargılı olmayanları uyarmak için yazdım.”

"Çıplak gözle görünemeyen gerçekleri, biz yazarlar uydurmalarımızla çok daha gerçek olarak, dıştan görünenin iç yüzünü ve arka yüzünü de göstermeye çalışarak anlatıyoruz.

Hayır, hayır... Siz yetmiş yaşınızdan sonra, dinsizken girdiğiniz yeni dine, o dinin en doğru din olduğuna gerçekten inandığınız için değil, sevdiğiniz genç ve güzel kadının dini olduğu için girdiniz.

Unutmayınız Bay Garanda, gerçek aşk, `Aşkım tahtımdır! Aşkım tacımdır!` diyenlerin değil, `Aşkım dinimdir! Aşkım yaşamımdır!` diyenlerindir."

“Tramvay Galatasaray`a gelmişti. Biletçi durmadan Habip`in çocuklarını anlatıyordu. En sonunda vatman da dayanamadı, başını kapıdan içeri uzattı. Herhalde biletçiye, `İşine bak!` diye çıkışacaktı.

– Kimmiş o Fenerli ulan? diye sordu.

Yolculardan biri,

– Ne o, beğenmedin mi? dedi. Benim. Ne olmuş?

Vatman büsbütün içerledi:

– Arkadaş, ben arabamda Fenerli yolcu taşıyamam. İn aşağı!..

Yolcu,

– Asıl eşeklik bende ki, senin gibi Beşiktaşlı vatmanın arabasına binmişim, dedi arabadan atladı.”

"Yaşlı erkeğin, çok zorlu bir sevinin kıskacından kurtulmaya çalıştığı, belki yüz kez ihanet ettiği yalnızlığına kendini bağışlatıp yeniden yalnızlığına sığınmaya uğraştığı bunalımlı bir zamanında karşısına çıkmıştı bu kız. Bikez daha ihanet etmemeye söz vererek, son ihanetini de son kez bağışlaması için yalnızlığına yalvardığı günlerdeydi. Yalnızlığını bu kaçıncı aldatmasıydı, bu kaçıncı söz verişi ve kaçıncı bağışlanmasıydı... Yaşlı adamın yalnızlığı, analar gibiydi. Analar, nice suçlu olurlarsa olsunlar, çocuklarını nasıl bağışlarlarsa, yalnızlığı da yaşlı adamı, kendisine her ihanetinden sonra bağışlayıp bağrına basmıştı. Yaşlı adam -yaşından da utanmadan?- kendi yalnızlığının dizlerine kapanıp, `Bikez daha seni kandırırsam...`, `Bikez daha seni aldatırsam...`, `Bikez daha sana ihanet edersem...` diye ağlayarak yeminler etmeye hazırlanıyordu kiiii... bu kız karşısına birden çıkıvermişti."

"Gerçekten de eşi benzeri olmayan bir cimriyim. Bay Harpagon bile benim yanımda çok cömert kalır. Nasıl bir cimri olduğumu ne sen, ne başkaları biliyor. Bilip bilmemeleri de hiç umurumda değil. Ben biliyorum ya, yeter...

Acılarımın, yoksulluklarımın, çirkinliklerimin, utançlarımın, yanılgılarımın, pişmanlıklarımın, mutsuzluklarımın, hastalıklarımın, dertlerimin, açlıklarımın, gözyaşlarımın, kara günlerimin, üzünçlerimin, yalnızlıklarımın, zavallılıklarımın cimrisiyim; bunları salt kendime saklarım, başkalarına vermek, başkalarıyla bölüşmek istemem.

Tatlarımı, beğenilerimi, varlıklarımı, varsıllıklarımı, güzelliklerimi, doğrularımı, inandıklarımı, keyiflerimi, mutluluklarımı, sağlıklarımı, gülüşlerimi de, bende nice varsa hepsini, kendilerinde olmayanlara vermek isterim; başkalarına vermeyince onların benim olduğuna inanamam.

Eşsiz ve benzersiz, dünyanın en cimrisi olarak rüyalarımın bile ziyan olmasını, salt bende kalmasını istemiyorum..."

Aşk cana yangın salar yakıp yıktığı candır

Aşkın kıydığı canlar tarihlere destandır

Aşka yanmak nicedir şundan da bilirim ki

Her seven ayrı mecnun bencileyin yamandır.